هیدروژل ژلما یکی از هیدروژل‌های زیست‌سازگار و زیست‌تجزیه‌پذیر است که اخیراً به طور گسترده در حوزه‌های مختلف مهندسی پزشکی به‌کار گرفته شده است. درک صحیح اثر پارامترهای سنتز درخواص نهایی ژلما می‌تواند برای طراحی ماده‌ای با خواص زیستی مناسب و خواص فیزیکی متناسب، مفید باشد. به طور کلی، ژلما از واکنش مستقیم ژلاتین و متاکریلیک‌انیدرید سنتز می‌شود. با این حال، نوع و مولاریته بافر، pH اولیه، غلظت ژلاتین و متاکریلیک‌انیدرید، سرعت همزدن، دما و زمان واکنش تأثیر زیادی بر خواص ژلمای سنتز شده می‌گذارند. ژلما می‌تواند در معرض تابش پرتو فرابنفش پیوندهای عرضی ایجاد کند و به شکل هیدروژل درآید. هرچند، خواص مکانیکی هیدروژل ژلما می‌تواند تحت تأثیر پارامترهای پرتو فرابنفش ، غلظت ژلما و آغازگر قرارگیرد؛ این تغییرات در خواص فیزیکی، مکانیکی و زیستی ژلما، این ماده را کاندیدای مناسبی برای کاربردهای پزشکی همچون مهندسی بافت، سیگنال‌دهی سلولی، حسگرهای زیستی، دارورسانی و انتقال ژن قرارداده است.
)
